Opis
Temeljno obilježje postmoderne književnosti je stilski pluralizam njenoga poetičkog tkiva. Suprotno svim dosadašnjim stilskim epohama koje su svoje osobitosti temeljile na razlikovanjima epoha koje su im prethodile i koje sa slijedile nakon njihova izdisaja, dakle, koje su svoj interpretativno—kritički instrumentarij temeljile na deskriptivnim kategorijama razlikovanja zatečenog i novog, postmodema kao zaseban stilski kompleks u svom poetičkom habitusu baštini sve epohe, razlikujući se od sviju specifičnim odnosom prema onoj na čije mjesto stupa. Stoga postmodema književnost zahtijeva novu teorijsku aparaturu koja ce namjesto klasičnih opisivanja reciprociteta evolutivnih zatečenosti i novosti stilskih komplekasa analizirati njihovu funkcionalnost u datoj estetskoj Činjenici, Razdoblje koje u sebi inaugurira sva prethodeca razdoblja ne pretendirajući na evolucijski napredak nego u njegovo drkutanro vraćanje opravdano je karakterizirati svojevrsnim poetskim fenomenima koji govore prije i f»fcgp wfrc rte nag paetsfcog rekvizita neto o njegovoj svojstvenosti. Nameće se da su fenomen intertekstualnosti, fenomen postmodernističkog mimezista i fenonen ludizma fundamentalno znakovlje najaktualni-jih estetskih stremljenja kao i jedina moguća teorijska pomagala. Bitno je istaknuti da niti jedan od fenome-a ne predstavlja apsolutnu novost i da je ključna spona koja ih povezuje i karakterizira njihova svojevrsna revalorizacija, tj. osviještena irapostiranost temeljena na dominantnom i sveprisutnom fenomenu metatekstualnosti.
